De eerste week!

Ondertussen zitten we al meer dan een week in het prachtige en zonovergoten Suriname. Ik kan dan ook eerlijk zeggen dat ik het hier echt naar mijn zin heb. Ik zit met vijf andere te gekke meiden in een huisje, het weer zit alleen maar mee en de natuur blijft mij nog elke dag verrassen.

Afgelopen week zijn er veel tripjes naar Paramaribo geweest. De bussen rijden alleen wanneer de bus vol zit en komt dus op zijn eigen tijd, en dat hebben we gemerkt. Op een of andere manier staan wij er precies op het verkeerde moment en moeten we een uur wachten voordat er überhaupt een bus komt. Als je dan helemaal geluk hebt zit die bus ook nog propvol, zodat je weer moet wachten op de bus die dáárna weer komt.

Een van de tripjes die we deze dagen hebben gedaan was een dolfijnentour. Eerst met de bus naar Paramaribo en vanaf daar een taxi naar Leons berg. We waren een uur te vroeg, maar we hebben ons best vermaakt. We maakten kennis met Raoel en in een prachtig bootje gingen we de rivier op. Al vrij snel zagen we de eerste dolfijnen. Telkens wanneer de dolfijnen boven kwamen werden ze begroet met een boel oeeeh’s en aaah’s. Helaas deden ze geen mooie trucjes zoals in Nederland, maar we kunnen wel zeggen dat we échte wilde dolfijnen hebben gezien.

Een poosje later meerden we aan bij een vissersdorpje. Overal lag aangespoeld vuil, dode vissen en de huisjes stelden niet veel voor. We hadden hier een prachtig uitzicht op de rivier en op het land. Op de terugweg mochten we genieten van een prachtige zonsondergang. Ik durf zelfs te zeggen dat dit de mooiste zonsondergang is die ik tot nu toe heb meegemaakt (en waarschijnlijk mee zal maken). We hebben op deze trip zoveel dieren mogen zien. We hebben grote witte reigers gezien die zich klaarmaakten om te gaan slapen. Er waren zóveel van die reigers bij elkaar.

Op zondag zijn we naar de kerk geweest hier op het terrein. Eigenlijk is het alles wat je altijd in die Amerikaanse films ziet; heel veel halleluja, amen en armen in de lucht. Super gaaf om eens mee te maken!

Gisteren zijn we op weg gegaan naar de moskee, naast de synagoge. Hier werden we met open armen ontvangen. ‘Kom binnen, ga even zitten, lekker afkoelen!’ Hierna begon hij te vertellen over zijn voorouders en de moskee zelf. Halverwege zijn verhaal bedenkt hij zich opeens dat hij ons nog geen drinken heeft gegeven, springt op, rent naar de andere kamer en komt terug met een fles cola en glazen. Hij heeft hele verhalen over zijn voorouders en over de geschiedenis van Suriname. Op een gegeven moment ben ik het gesprek maar op gaan nemen. Ik vond het zó interessant wat die man allemaal te vertellen had. Na een uur kletsen bedacht hij dat het nu maar tijd was om de moskee in te gaan. Daar hebben we ook weer ongeveer een uur lopen te kletsen en zo waren we alweer twee volle uren verder. Wat een gezellige kletskous was deze meneer!

Vandaag hebben we voor de kinderen een kinderspelletjesmiddag georganiseerd. Zonder te weten hoeveel kinderen er komen, hebben we spelletjes bedacht. Uiteindelijk bleek dat er rond de 30 kinderen kwamen die vol energie en knuffels zaten. Alle kinderen sjeesden naar het springkussen, waar ze de tijd verdreven totdat iedereen er was. We begonnen de dag met het vliegerlied. Geweeeeldig om met zoveel kinderen te mogen doen, die prachtige ogen en grote glimlachjes, daar word je toch meteen verliefd op! De kinderen werden verdeeld in groepjes, maar die groepjes wisten zelf nog niet helemaal wat groepjes waren en dat je daarbij moet blijven. Uiteindelijk hebben we een geweldige middag gehad vol knuffels, liedjes en dansjes. Als dit mijn leven voor de komende drie maanden wordt dan kan ik hier wel aan wennen.