De wereld draait door

Vandaag mogen we genieten van een welverdiende vrije dag, omdat de hindoestanen het lichtjesfeest vieren vandaag. Een goed excuus om maar eens goed bezig te gaan met alle verslagen en andere bezigheden. En dan dringt het opeens door dat dit alweer de laatste week stage op deze school is.

De afgelopen weken heb ik mooie en minder mooie dingen mee mogen maken op stage. Zo kwam ik woensdag op school en zag dat er twee meiden ziek waren uit mijn klas. Het eerste lesuur was het tijd voor de rekenrepetitie. De moeder van het zieke meisje werd opgebeld en moest haar naar school brengen, want de toets kon ze echt niet missen! Braaf kwam ze op school, maar haar gezichtje was bijna net zo wit als dat ik ben. Toen ik haar vroeg hoe het ging, antwoordde ze natuurlijk met: ‘ja juf!’ Toen ik vroeg of het echt zo was, barstte ze uit in tranen. Zo triest om te zien dat ze zich zo sterk willen houden, omdat dat hier van ze wordt verwacht.

Daarnaast was een jongen uit mijn klas gevallen op een steen en had z’n hele knie openliggen. Hij had daarom een dagje vrij genomen om te herstellen. Dat werd niet gewaardeerd door de leerkracht, want de verwonding was ‘niet erg genoeg daarvoor’. Hij vertelde dat hij niet naar de dokter was geweest, ook al was het écht een diepe wond.
Een dag later kwam weer een ander meisje naar mij toe met een pleister boven haar linker-wenkbrauw. Ze vertelde me dat er een nagellak potje op was gevallen. Tijdens mijn leesles was de pleister doorweekt, drupte het bloed langs haar hoofd en had de pleister al half losgelaten. Terwijl iemand voorlas, liep ik naar haar toe, trok de pleister er vanaf, pakte een pleister uit mijn tas, gaf een ander kind de beurt, verbeterde de uitspraak en verwissel uiteindelijk de pleister. Mijn leerkrachten kijken allebei toe en vinden het waarschijnlijk hilarisch hoe ik mij uitsloof voor een leerling.

Natuurlijk maak ik ook hele mooie dingen mee! Ik zie hoe de zwakkere kinderen die ik begeleid steeds meer kleine stapjes maken. Ik zie hoe het zwakke meisje dat zó graag wil en zó goed leert eindelijk een 8 voor haar repetitie haalt! Ik zie hoe het jongetje dat nooit z’n mond open doet om te praten, steeds meer wil en durft te vertellen en vragen. Ik zie hoe deze kinderen steeds meer zichzelf durven te laten zien en zich kwetsbaar op durven te stellen. Als je je dan bedenkt dat je deze klas en school over twee dagen weer achter je laat, doet dat toch wel iets met je. Al die kinderen zijn net gewend aan je en je hebt zoveel positieve veranderingen gezien. Vrijdag dus maar een leuk afscheid bedenken voor de kinderen als afsluiting!

Naast stage doen we ook activiteiten zoals salsa, kinderclub en afgelopen weekend zijn we naar de kabelbaan bij Parabello geweest. Eerst moesten we oefenen op de kinderbaan met hartstikke veel begeleiding, want het is toch wel handig om te weten wat je moet doen om te remmen of wat je moet doen wanneer je halverwege de kabelbaan opeens stil komt te staan. Als echte professionals roetsjten we over de kinderkabelbaan. Toen was het eindelijk tijd om de kinderbaan achter ons te laten en naar ‘het echte werk’ te gaan. Waar wij netjes met onze benen gestrekt, handen aan het touw en aan de kabel slingerden, gingen de gidsen met hun handen los, op de kop naar beneden langs de kabelbaan. Super leuk en knap, maar toch niet voor ons weggelegd. Als laatst klommen we een toren op, die voor ons gevoel wel tientallen meters hoog was. Bovenaan kregen we te horen dat dit welgeteld 10 meter was. Alsnog hartstikke gaaf natuurlijk! Zonder kleerscheuren en botbreuken hebben we het allemaal overleefd.

We mogen na de zevende week hier in Suriname ook eindelijk zeggen dat we roti hebben gegeten! Echte roti! We voelden ons een beetje schuldig dat we nog steeds geen roti hadden gegeten, dus we vonden het nu wel eens tijd worden daarvoor. Eindelijk hebben we de stap genomen om een rotitent binnen te wandelen, een roti rol te bestellen en na een poosje te wachten dan ook eindelijk de roti te eten. Brenda en ik besloten een roti rol te delen, maar na een kokhalzend iemand naast mij en daarnaast iemand die met liefde botjes uit haar mond probeerde te plukken, was mijn eetlust snel verdwenen. Het was niet vreselijk lekker, maar ook niet vreselijk. Daar houden we het maar bij!

Tot zover onze eerste ervaring met roti dus.. Volgende week zullen we zelf leskrijgen op de kweekschool. Ik ben erg benieuwd hoe het er aan toe gaat op zo’n school. Elke ochtend zullen de lessen om 7 uur beginnen, daar kijk ik nou echt naar uit! #not.